Het leven. Ook ik zou het liefst me alleen maar gelukkig willen voelen. Niet de emoties zoals twijfels, angst of verdriet ervaren. Leven met de illusie het allemaal onder controle te hebben of het te kunnen krijgen. Door perfect te willen zijn, kan ik mijn imperfecties negeren. Door te letten op anderen, hoef ik niet naar mezelf te kijken. Deep down weet ik echter dondersgoed dat ik die imperfecties heb, dat ze bij mij horen en dat ze me juist uniek maken.
Imperfecties zijn voor mij delen, eigenschappen en emoties waar ik niet blij mee ben en/of die ik als onplezierig ervaar. Mijn standaard reactie is afleiding zoeken en in actie blijven. Door. Gelukkig vraagt het verstand om onderbouwing en doordachtheid. Doch het verstand hoeft al die emoties ook niet. De oplossing is een interessante mix van op logica gebaseerd vluchtgedrag, waarin het hart zich plots mengt ‘is dit echt wat je wil?’.
Denken blij te zijn met de bedachte actie, maar voelen dat het niet de juiste is. Het ‘klopt’ niet. En als ik pech heb, komt daar overheen nog een veroordelende gedachte ‘je weet ook niet wat je wil’ die de misère vergroot. Het interne drama is compleet.
Vertragen en ACT
Terug naar de oorzaak. Het niet willen ervaren van onplezierige emoties zoals verdriet. Ik vertraag. Wat als ik het toelaat? Al is het beetje bij beetje? Dat het mag zijn in mijn ruimte ook al ben ik er niet blij mee. En dat ik het na een poos aankijk en vraag: ‘wat wil je mij vertellen?’. Ik voel en zucht. Een zucht van verlichting.
Be honest with your emotions. Ze hebben functies als steun verkrijgen, jezelf beschermen en geven motivatie voor het leven. Duw emoties niet weg, maar laat ze er zijn vanuit een rustpunt in jezelf zoals je kunt leren in Acceptance and Commitment Therapy (ACT).
Imperfecte groet,
Joyce van Drunen